Het project van het Centre Pompidou werd aanvankelijk opgevat als een grote, gratis en algemeen te gebruiken openbare bibliotheek die tot het midden van de 20e eeuw in de stad Parijs ontbrak. Tegelijkertijd had het Nationaal Museum voor Moderne Kunst dringend behoefte aan een nieuw huis.

In opdracht van de toenmalige president van Frankrijk, Georges Pompidou (wiens naam uiteindelijk aan dit culturele centrum werd gegeven), begon een architectuurwedstrijd voor het recht te winnen om het nieuwe complex te ontwerpen en te bouwen.

Een team van twee Italiaanse en één Britse architecten won en gaf leven aan wat tegenwoordig wordt beschouwd als een zeer avant-gardistisch gebouw dat de toekomst omarmt. Het werd aanvankelijk niet goed ontvangen door het publiek en critici omdat men dacht dat het een sterke esthetische botsing met de omgeving zou creëren. Je zou kunnen zeggen dat de buitenste 'muren' ontbreken, waardoor het skelet van het gebouw zichtbaar blijft, met felgekleurde buizen van de mechanische systemen die voor iedereen zichtbaar zijn. Meer recentelijk is het een structuur die wordt geprezen als een grote architectonische innovatie in zijn geheel.

IRCAM, een centrum voor muziek en akoestisch onderzoek, was ten tijde van de bouw al op locatie en maakt tegenwoordig ook integraal deel uit van het Centre Georges Pompidou.